Ik reis in het voorjaar met de trein door Europa en ik zie heel veel akkers aan me voorbijtrekken. En overal zie ik de gewassen onderbroken door sporen. Aan het eind van de akker maken ze grote U’s. Het zijn de sporen van de gifspuit die met zo breed mogelijke vleugels uitgespreid achter zich hoog op de wielen de sporen berijdt. Ik reis 2000 km door Europa, de sporen van de gifspuit die ik passeer moeten in de honderdduizenden kilometers lopen.

Er is hoop. Bij de bakker in Craiova staat voor me een man. T-shirt, riem, krullen, verweerde kop, mooi. Hij bestelt brood en geeft zijn eigen tas (Lidl) aan de bakker. Er is te weinig tas voor het brood, hij loopt weg en komt met een tweede aan. (Op de toonbank)  Dit gebeurt, Craiova, in Roemenië, voor mijn ogen. Er is hoop.

Door mijn dag in Budapest gaat mijn les aan kinderen in Craiova niet door, dat paste niet meer in het programma. Ik kan nu wel naar het museum of modern art, een klein maar prachtig museum met een topcollectie van Brancusi, de beeldhouwer.

Als ik Alex’ huis verlaat groet ik eerst de mannen die voor de deur op een bankje zitten. Ze heten Ion en Mari. Ze lachen om mijn malle fietsje. In de stad aangekomen eet ik nog een falafel bij Argentina. Haar takeaway voor natural food heet de Red Onion.

Brancusi is zo goed als geboren in Craiova. “Zijn De Kus uit 1908 wordt algemeen aanvaard als het begin van de moderne kunst.” Ik vind de tien tentoongestelde werken adembenemend mooi. Ovidiu van het museum geeft me nog een korte inleiding.

Het ondergrondse informatiecentrum over zijn leven en werk is ook erg geslaagd, de man werkte ook lang in Parijs en in New York.

Op de terugweg koop ik aardbeien van Nicu (foto) en zijn moeder.

In de nachttrein van Budapest deel ik de coupé met Brad, data-analist uit Londen, onderweg naar het festival Mountains in the Meadows in het Bulgaarse  Rodopengebergte; en met Stephan, sous chef uit Constanza (RO) maar werkzaam op een cruiseschip in Enkhuizen. Ik moet er om 04.55 uur al uit, wens ze stilletjes een goede reis uit en stap in de vroege ochtendlucht van het Roemeense Craiova. Ik fiets door een stille stad naar de locatie die Vasile me ge-appt heeft. Ik vind het portaal en loop naar boven. De sleutel ligt onder de mat. Vasile is zelf net bij zijn vriendin 400 meter verderop ingetrokken. Ik kan er gewoon in, douche en ga nog een paar uur pitten. Om 08.00 uur neemt ie me mee naar de heuvels van zijn jeugd, een klein wandelingetje over een spoorlijn, de lupinen en de klaprozen bloeien. Hij is 10 jaar geleden met zijn vriendin door het land gaan fietsen. In het donker op een afgelegen weg wisten ze niet meer hoe ze verder moesten, twee andere fietsers – een moeder en dochter- lieten ze bij hun thuis overnachten. Dat maakte diepe indruk. Sindsdien wil ie andere fietsers ook gastvrijheid bieden. Reizen op de fiets maakt je een ander mens, zegt ie.

Dag 3 – Budapest – bij Agi op bezoek, bij haar kon ik logeren op voorspraak van Gerhard. Mijn trein uit Wenen had zoveel vertraging dat ik de aansluiting miste. Ik besloot in Budapest te blijven, de volgende trein ging 24 uur later. Agi nam me mee op een wandeling door de stad. We kwamen langs mooie gebouwen, ook het nationale danstheater, met vele optredens, ook van internationale allure. Maar dat is het niet meer: Orban wilde het hebben als partijgebouw van zijn Fidesz. Het is dus alsof de VVD het Carré confisqueert voor eigen gebruik. Een lelijk groot balkon werd aan het traditionele gebouw geplakt, daar hebben ze het mooiste uitzicht. Agi is heftig, zij en haar generatie geloofden in een nieuwe toekomst na de val van de Muur, en ze steunden Fidesz, ze werkten samen aan een gezamenlijk verhaal. Maar in 2009 ging Orban uit machtshonger een totaal andere weg in, nu draait alles om corruptie. Agi: “We zijn bestolen!”

Foto: Agi en haar balkontuin. Foto’s hieronder en andere ontmoetingen –  Toni hielp me de bibliotheek in, waar ik Agi’s hele verhaal op schreef; Victoria hielp me in de bieb; bij Naomi dronk ik thee; Darma gidste me op de fiets naar het station; de schoenen zijn het Holocaust-monument; ik pauzeerde in de tuinen van Gül Baba Ter

Bij ‘Warmshowers’ Gerhard beland. Webdesigner in eigen dienst. Dochter van 15, vriendin in Budapest. Supergozer. Trots op het ‘rode’ Wenen. Goede fiets-infrastructuur ook. 

Foto: korte wandeltour door de buurt van Gerhard. Het prachtige openbare zwembad in rood/wit. Architectonische belevenis in de jaren zeventig of zo.

Perron Frankfurt. Mijn zoon vraagt voor een afstudeerproject Industrieel Ontwerp foto’s van perrons.

Foto: Dag 1 – op weg naar Wenen, perron Frankfurt – 13,5 trottoirtegels van 30 cm tussen de witte lijnen.

– De Buuf maakte er dit van: “Vandaag gaat Jos op boomeducatieve missie oostwaarts. Mensen bewust maken van de betekenis van bomen. Met belevingsvoorstellingen vooral gericht op

kinderen. 🍀”

Foto: Dag 0, avond voor vertrek, zon over de Vliervelden akker